Reizen in z'n puurste vorm

Myanmar. De 2,5 week daar zit er op en de tijd is voorbij gevlogen. Onze eerste dag zijn we begonnen in Yangon, waar we wat rondgewandeld hebben en de bekende Schwedagonpagode hebben bezocht. Uiteraard zijn we als net beginnende backpacker in alle valkuilen getrapt, zoals te hoge entreekosten betalen (is trouwens overal alleen voor buitenlanders, lokalen mogen gratis), bloemen/kaarsen/wierook laten aansmeren en niet ontkomen aan slipper donaties (waarbij geen donatie blijkbaar geen optie was). Volgende dag zijn we naar Kinpun gegaan, ofwel de gouden rots. Je gaat met een open truck naar boven, waarbij jou knieen in de voorgangers billen worden geduwt doordat er zoveel bankjes in zijn geplaatst en de truck niet eerder vertrekt voordat er 6 mensen naast elkaar op een bankje zijn gepropt (alsof je in een blik sardines gepropt bent). De half uur durende rit op het houten plankje langs rotswanden met geen maximale snelheid heeft weer voor een nieuwe (liever nooit meer) ervaring gezorgd. De gouden rots is een rotsblok dat 'zweeft', volgeplakt met bladgoud. De legende gaat dat de beroemde haar van Boeddha ervoor zou zorgen dat de rots niet naar benende valt. Hmmh..

De volgende bestemming was Bago. Met een nogal valse onderhandeling hadden we een prive tuctuc geregeld dat ons langs alle highlights reed. Zoals een klooster waar de monikken onder toeziend oog aan het studeren waren, een liggende boeddha en de snake pagoda. Een oude, dikke phyton die in de tempel leeft en door de lokalen wordt geeerd en vertroeteld. 

Door naar Kalaw. Vanuit Kalaw zijn we een 3 dagen, 2 nachten trekking gestart naar Inle Lake van in totaal 60 km. Met een groep van 8 man, of eigenlijk 7 vrouwen en 1 man (2 nederlandse, 1 duitse en 3 franssprekende belgen) zijn we onder begeleiding van onze gids kozu en kokkin ie-ie door en over rijstvelden, plantages, dorpen (billages zoals zij zeggen ivm geen v uit kunnen spreken), bergen, dierenpaden etc. gelopen. Aangekomen in de family home (of zoals kuzo altijd zei: 'sleeping billage') kon je verkoeling zoeken door een ijskoude bucketshower te nemen (met het geknor van een varken op de achtergrond. 'S avonds sliepen we gezamenlijk op matjes van een milimeter, maar werden we gewekt met een heerlijk ontbijt. Een unieke ervaring om mee te maken aangezien je op plekken komt waar je anders niet zou komen. Qua dieren zie je vooral voor koeien en buffolo's. De buffolo's zijn als familie en gaan overal mee naartoe, logisch als je bedenkt dat die beesten hun bron van inkomsten zijn. Onze gids vertelde dat zijn ouders hun enige 2 buffelo's hadden verkocht om zijn studie te betalen, waardoor al zijn geld direct naar zijn ouders gaat om in hun levensonderhoud te voorzien. Nadat we op dag 3 de laatste kilometers hadden gelopen gingen we met een bootje over het Inle Lake meer naar Nyaung Shwe toe. 
Na 3 dagen waren we redelijk vermoeid en ies onder de blaren. Het was bij aankomst festival of the lights (3 dagen totaal), waarbij huizen worden versierd met lichten, kaarsjes worden aangestoken en wensballonnen worden opgelaten met verschillende muziekbandjes door de billage (blijft grappig). Als beloning voor ons harde werk hebben we onszelf een total body massage cadeau gedaan. Heerlijk na zulke dagen, totdat de masseur aan ies haar haren begon te trekken als onderdeel van de massage. Zo is het wel genoeg... Later die middag fietsen gehuurd en samen met een van de meiden van het Nederlandse stel waar we de trekking mee gelopen hadden (ander meisje was helaas ziek), naar een wijnproeverij gegaan. Mooi uitzicht over de wijngaarden, alsof je even in Italië was. 

De nachtbus naar Mandalay gepakt, waar we de volgende dag weer fietsen hadden gehuurd om de stad te verkennen. Het zweet droop naar beneden.. Toch wat zwaarder dan we dachten met die hitte. In een klim van 720 trappen naar boven naar Mandalay Hill gegaan om de sunset te bekijken. We kwam bekaf boven aan, waarbij we eerst een half uur tegen de zuilen aan hebben gezeten om weer enigzins een hartslag van 120 te krijgen, onder medelijdende blik van massa's mensen die aangekomen waren met hun touringcar en netjes de lift naar boven hadden genomen. Op de terugweg nog even over de plaatselijke kermis gefietst, met zowaar botsauto's, een draaimolen die van ellende uit elkaar valt en ballengooien. Volgende dag toch nog maar een keertje fietsen huren (alles voor het budget) en na meerdere keren op en neer fietsen (paspoorten vergeten die je nodig hebt voor het boeken), een treinkaartje voor upperclass kunnen bemachtigen. Deze klasse heeft in tegenstelling tot ordinary class nog een klein kussentje onder billen ipv alleen houten planken. Voor 11u durende reis lijkt ons dat toch wat lekkerder aangezien onze billen nog steeds aan het herstellen zijn. Eind van de dag de taxi gepakt naar de U Bein Bridge. Een teakhouten brug van 1,2km waar een mooie zonsondergang te zien is. Het briljante plan een bootje te pakken viel wat in het water aangezien deze blijkbaar alle al gereserveerd waren voor reisorganisaties en mensen die dit plan optijd bedenken. Gelukkig hadden Amerikanen medelijden met ies waardoor zij mee mocht op hun boot en sjoerd met zijn nieuwe vietnamese vriendin later bij kon schuiven bij twee fotografen. Mooi gezicht om te zien hoe de zon achter de brug daalt, maar ook niet meer dan dat. 

Volgende dag wekkertje om 3u om om 4u met de trein te gaan naar Hsipaw die naar zeggen erg bijzonder uitzicht biedt. Na een paar oproepen in het Birmaans navraag gedaan bij een vrouw die vertelde dat werd verteld dat de trein vertraging had en pas om 6u zou vertrekken. Daarna werd het 8uur, 9 uur, half 10, half 11... De Myanezen leken er op voor bereidt aangezien ze allemaal kleedjes meehadden en rustig de tijd aan het uit picknicken waren. Om 11u waren we het toch echt wel zat en hebben we geprobeerd met een nederlands en duits stel een taxi regelen. De duitsers waren er wel klaar mee dus vertrokken voor elk aanbod, maar na wat onderhandelingen zijn wij ook met zn vieren een taxi ingesprongen. Van de regen in de drup, want de chauffeur leek behoorlijk onder invloed van in ieder geval iets. Hij reed extreem langzaam, verliet hier en daar perongeluk het pad en schreeuwde als een idioot wanneer we hem vroegen of alles wel oke was. Met zweetdruppels op ons voorhoofd en hartslag in de keel hadden we bedacht toch maar eerste volgende dorp uit te stappen aangezien het alles behalve veilig voelde. De chauffeur leek inmiddels iets meer bij te komen en heeft de rest van de rit, nu in behoorlijk hard tempo, naar onze bestemming gebracht. Elke stop hebben we hem toch even stiekem gevolgd of hij niet in de bar zou belanden. Omdat we inmiddels na alle belevenissen toch een band hadden opgebouwd met het Nederlandse stel hebben we de volgende dag met z'n vieren een dagtrekking door Hsipaw gedaan. Het begon al goed.. Een man van rond de 60 kwam in zijn zwembroek en slippertjes vertellen dat hij onze gids was.. Het uiterlijk loog er niet om, hij liep alsof hij rustig de boulevard afslenterden en maakte zoveel mogelijk grappen vooral over vrouwen waar hij nogal gefascineerd door leek. Wij dachten dat zijn mr. Bean een soort alias was doordat hij zichzelf zo grappig vond, maar later bleek dat hij eigenlijk ook bonenverkoper is. De trekking leidde ons naar een waterval waar we lekker in konden zwemmen, door rijstvelden en plantages en naar een boot waarmee we een kleine trip over het water maakte. Rond half 6 waren we terug en hebben we dag nog even goed afgesloten met een biertje. Die avond zouden we namelijk alweer met de nachtbus doorgaan naar Bagan. Dit was niet zo'n succes. Tot nu toe waren onze ervaringen met (nacht)bussen zeer postief omdat je gewoon in luxe touringcars zit waar je onder genot van een birmeese soap (met special effects geluiden wanneer bijvoorbeeld een klap wordt uitgedeeld) kan slapen. Ditmaal was het een lokale bus waarbij slapen geen optie was omdat je iedere keer uit je stoel werd geheven ivm de hobbels. Aangekomen om 6u in Bagan, eerst maar eens naar bedgegaan omdat we bekaf waren van de horrorrit. Later bleek van een van onze oudere trekkingganger dat de bus niet geboekt wordt voor buitenlanders omdat er teveel klachten zijn. Uh? Dat bericht hebben we niet ontvangen...

In Bagan hebben we twee dagen een e-bike gehuurd waarmee je langs de 4000 tempels kan crossen. Deze zijn het beste te bewonderen bij zonsopgang en -ondergang. Dus.. 5u sochtends op onze e-bike over onverharde paden in het donker een weg gebaand naar een tempel. Daar aangekomen moet je op zoek naar de keyholder, een ventje met een zaklantaarn die je naar de (geheime) smalle trap leidt in de tempel waarmee je naar boven kan. Je mag dan zelf nog helemaal op de tempel klimmen voor een mooie plek. Bizar dat dit mag, aangezien het eeuwenoude ruines zijn en je de brokken steen naar beneden ziet vallen. In het donker wacht je dan tot het licht word.. Wat een magische gezicht is dat! De sunset die middag viel een beetje in het niet met de sunrise die we die morgen hadden gezien. Omdat we het zo spectacular vonden, wilde we de volgende dag hetzelfde geintje doen. Deze viel echter letterlijk in het water ondanks onze zeer goede voorbereiding. Extra vroeg weg omdat we naar een van de grotere tempels gingen, begon het daar aangekomen keihard te regenen. En het hield niet op... Omdat je inmiddels toch wel nat bent, kan je eigenlijk niet meer weg maar nadat die mooie zon wegbleef, toch maar weer richting hostel gegaan. Die sunset die middag maakte het gelukkig weer goed, nadat een goede tip van een taxichauffeur ons leidde naar een grote, mooie tempel waar we de enige waren om de zonsondergang te bekijken. 

En toen zat ons Myanmarse avontuur er al weer op, terug naar Yangon om een vlucht te pakken naar Bangkok. Wat is Myanmar nog puur. De mensen kijken je nog met stijgende verbazing aan en soms stonden we zelfs en kwartier te poseren om rijen aan mensen met ons op de foto te laten. Hoewel de oudere generatie geen woord engels spreekt (hoefde natuurlijk ook nooit), merk je dat de jongeren wel graag willen leren en komen ze naar bekende trekpleisters om hun engelse taal te oefenen. 

Het straatbeeld van Myanmar, zoals wij hebben beleefd;
Ze zijn extreem vriendelijk en doen er alles aan om je het naar je plezier te brengen. Hoewel ze in de billages nog gewoon gebruik maken van kar en wagen, zie je dat de steden zich al redelijk snel ontwikkelen. De mensen hier, inclusief mannen dragen hier allemaal een longyi, een soort wikkelrok. Birmese meisjes en vrouwen smeren thanaka op hun gezicht. Een licht gele verfstof die gemaakt wordt van de bast van de Thanaka-boom. Dat beschermd hun gezicht tegen de zon en een vette huid. De mannen kauwen kun-yar, geeft een ontspannen roes. De smaak is bitter en zodra je erop kauwt, kleurt het goedje rood. Na een tijdje spugen ze het goedje uit op de straat waardoor er overal rode vlekken liggen op straat of langs de autodeuren. Hun tanden worden er niet zo mooi van. 

We zitten nu inmiddels lekker op Krabi, Railay om precies te zijn. Even lekker relaxen op het strand. Hierna gaan we naar Koh Phi Phi en Koh Lanta.
Als je foto's bekijkt, vergeet niet eerst op datum te klikken om de juiste volgorde te krijgen.